Παρασκευή 10 Μαΐου 2013


"Η ζωή των παιδιών σε άλλες εποχές."
Ένα πλάνο διδασκαλίας για την παιδική ηλικία στην αρχαιότητα.
Συντάκτρια: Κυριακή Φαρδή

Πρότερες γνώσεις και αναπαραστάσεις των παιδιών για το θέμα: Αντίληψη της έννοιας του παρελθόντος και, μάλιστα, του μακρινού μη βιωμένου παρελθόντος. Γενικές εκφράσεις για το χρόνο: «τα παλιά χρόνια», «τα πολύ παλιά χρόνια», «τα αρχαία χρόνια».

Γενικοί στόχοι της εκπαιδευτικής προσέγγισης και η σύνδεσή τους με το αναλυτικό πρόγραμμα:
Τα παιδιά του νηπιαγωγείου:
-Να έρθουν σε επαφή με τον τρόπο ζωής και τις καθημερινές συνήθειες παιδιών από άλλες εποχές (μελέτη περιβάλλοντος, χρονικές έννοιες).
-Να έρθουν σε επαφή με μακρινές ιστορικές περιόδους, όπως η εποχής της αρχαιότητας (μελέτη περιβάλλοντος, ιστορικές έννοιες).
-Να παίξουν ομαδικά παιχνίδια εμπνευσμένα από παιχνίδια από την αρχαιότητα (ψυχοκινητικές δραστηριότητες).
-Να διερευνήσουν αντικείμενα καθημερινής ζωής που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά στην εποχή της αρχαιότητας (μελέτη περιβάλλοντος, προσέγγιση του ιστορικού χρόνου με τη χρήση πηγών).
-Να διατυπώνουν τις ιδέες τους και τις αντιλήψεις τους για τον τρόπο ζωής των παιδιών σε άλλες εποχές με τη δημιουργία δικών τους αφηγήσεων (γλώσσα, μελέτη περιβάλλοντος).

Υλικά και Μέσα: Το βιβλίο Κροντηρά, Λ. (2002). Ελάτε να παίξουμε στο χρόνο. Αθήνα: Φυτράκης.

Μεθοδολογία: Παρατήρηση οπτικών ντοκουμέντων (φωτογραφιών αντικειμένων καθημερινής ζωής). Ομαδικά παιχνίδια. Δημιουργία αφηγήσεων με τη μέθοδο της δημιουργικής γραφής.

Δραστηριότητα 1η:
Τα παιδιά παρατηρούν τις φωτογραφίες μουσειακών αντικειμένων (ένα θήλαστρο, μία πήλινη κουδουνίστρα, μία πήλινη κούκλα). Διατυπώνουν ερωτήσεις για να διερευνήσουν καλύτερα τα αντικείμενα. Στη συνέχεια τους δίνονται πληροφορίες σχετικά με την εποχή των αντικειμένων, τη χρήση, το υλικό τους, τον τρόπο κατασκευής, τη σχέση με την καθημερινή ζωή των παιδιών. Επίσης, παρατηρούν φωτογραφία αρχαίου αγγείου που αναπαριστά σκηνές από την εκπαίδευση στην αρχαία Ελλάδα. Συζητούν ομοιότητες και διαφορές και κάνουν συγκρίσεις με τη σύγχρονη ζωή και το δικό τους τρόπο ζωής.

Δραστηριότητα 2η:
Τα παιδιά γνωρίζουν ομαδικά παιχνίδια από την αρχαιότητα. Εξηγούνται οι κανόνες με τους οποίους παίζονται. Παρατηρούν εάν κάποια παιχνίδια παίζονται ακόμη και σήμερα (για παράδειγμα η τυφλόμυγα). Επιλέγουν παιχνίδια που μπορούν να παίξουν στην αυλή του σχολείου.
Τα παιδιά επέλεξαν την Ακινητίδα και την έπαιξαν στην αυλή του σχολείου. Πρόκειται για παιχνίδι που θυμίζει την αρχαία ελληνική πάλη. Παίζεται σε ζευγάρια. Τα παιδιά πιάνονται από τους ώμους και ασκούν δύναμη με σκοπό να ωθήσουν τον αντίπαλό τους στο έδαφος. Ορίζεται ο χρόνος του παιχνιδιού για κάθε ζευγάρι. Στην περίπτωση του δικού μας παιχνιδιού κάθε ζευγάρι έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις του για τρία λεπτά της ώρας τα οποία μετρούσαμε με ειδική κλεψύδρα από άμμο.

Δραστηριότητα 3η:
Τα παιδιά δημιούργησαν τη δική τους αφήγηση σχετικά με μία φανταστική πολιτεία στην αρχαιότητα και τον τρόπο ζωής των παιδιών σ’ αυτήν. Ξεκίνησε ένα παιδί την αφήγηση και τα άλλα συμπλήρωναν από μία λέξη ή μία φράση μέχρι να ολοκληρωθεί η ιστορία τους.

Η αφήγηση.
«Η Αρχαιοτοπία»
Μια φορά κι έναν καιρό, δηλαδή στα αρχαία χρόνια υπήρχε μία φανταστική πολιτεία που την έλεγαν Αρχαιοτοπία. Τα παιδιά αυτής της πόλης είχαν τη μαμά τους για να τα μεγαλώνει και μια άλλη κυρία (τροφό). Τα σπίτια τους ήταν χαμηλά και όταν ήταν καλός καιρός τα παιδιά βγαίναν έξω και έπαιζαν την ακινητίδα. Έπαιζαν τυφλόμυγα που μπορεί να την έλεγαν μύγα ενοχλητική, μύγα φοβερή, μύγα χρυσή , χρυσόμυγα, αλλά, τελικά, την έλεγαν μύγα «χαλκή». Το σχολείο τους ήταν στο σπίτι των δασκάλων. Είχαν τρεις δασκάλους, τον κιθαριστή που τους μάθαινε μουσική, τον γυμναστή, τον γραμματιστή που τους μάθαινε να γράφουν και να διαβάζουν. Είχαν και τον παιδαγωγό. Ο παιδαγωγός είχε μία μαγγούρα και όταν το παιδί δεν πρόσεχε τον δάσκαλο το μάλωνε. Οι κούκλες τους ήταν πήλινες. Και όλα τα παιχνίδια ήταν από πηλό και τα μπιμπερό ήταν από πηλό. Τα παιδιά της Αρχαιοτοπίας είχαν πολλά όνειρα. Ένα τους όνειρο ήταν να μην έχουν μόνο πράγματα από πηλό, αλλά και από άλλα υλικά όπως σίδερο και χαρτί. Μάλλον, ονειρεύονταν να μην υπήρχε πόλεμος, να υπήρχε ειρήνη. Τα παιδιά της Αρχαιοτοπίας ονειρεύονταν να μάθουν πολλά γράμματα για να γίνουν καλοί άνθρωποι, δηλαδή ονειρεύονταν να γίνουν σοφοί άνθρωποι σαν την Κουκουβάγια τη Σοφία, τη φίλη της θεάς Αθηνάς. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

"Η Μικροπία"

Μια φανταστική πολιτεία την εποχή
που ο παππούς και η γιαγιά ήταν 
μικρά παιδιά.

Συντάκτρια: Φαρδή Κυριακή

Οι προσωπικές μαρτυρίες έχουν μία μοναδική δύναμη να ξεδιπλώνουν το παρελθόν και να αποκαλύπτουν πτυχές της καθημερινής ζωής των ανθρώπων.
Όταν αυτές οι μαρτυρίες αναφέρονται στο παρελθόν ανήκουν σε ένα είδος πηγών που είναι γνωστές με τον όρο προφορικές μαρτυρίες και μπορούν να αποκαλύψουν πτυχές της ιστορίας (γενικής, τοπικής, οικογενειακής ιστορίας).
Στο χώρο του νηπιαγωγείου οι συνεντεύξεις από οικεία πρόσωπα τρίτης προηγούμενης γενιάς (δηλαδή από έναν παππού ή μία γιαγιά ενός παιδιού) αποκαλύπτουν στοιχεία της καθημερινής ζωής και της παιδικής ηλικίας σε άλλες εποχές (πριν από μισό αιώνα). Τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να διατυπώσουν τις ερωτήσεις τους για την εποχή που ο παππούς ή η γιαγιά ήταν μικρό παιδί, να λάβουν απαντήσεις και να επεξεργαστούν τα δεδομένα από την συνέντευξη, να τα συγκρίνουν με το δικό τους τρόπο ζωής ώστε να καταλήξουν σε κάποια ορισμένα συμπεράσματα. 
Εκπαιδευτικές δραστηριότητες με θέμα τη διαδοχή των γενεών δίνουν στα μικρά παιδιά την ευκαιρία προσέγγισης του ιστορικού χρόνου με βιωματικό και κατάλληλο για την ηλικία τους τρόπο.
Ακολουθεί ένα παράδειγμα μίας τέτοιας εκπαιδευτικής εφαρμογής στο χώρο του νηπιαγωγείου.

Περιληπτική παρουσίαση των δραστηριοτήτων:
1) Τα παιδιά καλούν στο νηπιαγωγείο τους παππούδες και τις γιαγιάδες για να τους μιλήσουν για την παιδική τους ηλικία. Στην πρόσκληση ανταποκρίνεται ένας παππούς.
2) Προετοιμάζεται η συνέντευξη: Πριν να έρθει ο παππούς στο νηπιαγωγείο κάθε παιδί διατυπώνει από μία ερώτηση και η νηπιαγωγός (γραφέας) δημιουργεί λίστα με τις ερωτήσεις των παιδιών.
3) Όταν ο παππούς επισκέπτεται το νηπιαγωγείο κάθε παιδί διατυπώνει την ερώτησή του και ακούει με προσοχή την απάντηση.
4) Σε επόμενη δραστηριότητα ακολουθεί συζήτηση με τη νηπιαγωγό κατά την οποία τα παιδιά ανακαλύπτουν τα χαρακτηριστικά στοιχεία της παιδικής ηλικίας του παππού, τα ομαδοποιούν (ζωή στην οικογένεια, στο σχολείο, παιδικά παιχνίδια κ.ά.), τα συγκρίνουν με τα χαρακτηριστικά στοιχεία της δικής τους καθημερινής ζωής και παιδικής ηλικίας.
5) Δημιουργούν μία αφήγηση με αφορμή τη συνέντευξη του παππού. Η αφήγηση αναφέρεται σε μία φανταστική πόλη που υπήρχε την εποχή που ο παππούς ήταν μικρό παιδί, αλλά τα στοιχεία της ζωής των παιδιών αυτής της πόλης είναι πραγματικά (από τη συνέντευξη του παππού).

Στη συνέχεια αυτού του σύντομου άρθρου υπάρχουν οι ερωτήσεις των παιδιών, οι απαντήσεις του παππού και η αφήγηση που δημιούργησαν τα παιδιά με αφορμή τη συνέντευξη.

Οι ερωτήσεις των παιδιών:
«Πώς ήταν τα σπίτια όταν ήσουν μικρό παιδί;»
«Πώς ήταν το σχολείο;»
«Πώς πήγαινες σχολείο;»
«Τι παιχνίδια παίζατε;»
«Πώς ήταν τα παιχνίδια σας;»
«Είχατε φίλους;»
«Πηγαίνατε πολλές βόλτες;»
«Πώς ήταν οι βάρκες όταν ήσασταν μικρός;»
«Είχατε play station όταν ήσασταν μικρά παιδιά;»
«Τι τρώγατε;»
«Πώς ήταν ο κόσμος σας;»
«Πώς ήταν οι δρόμοι σας;»
«Πώς ήταν τα πάρκα; Είχατε παιδικές χαρές;»
«Τι ρούχα φορούσατε;»
«Πώς ήταν η αυλή σας;»
«Τι ντυνόσασταν στα καρναβάλια;»
«Είχατε τηλεόραση;»
«Πώς ήταν τα βιβλία σας, οι τσάντες, τα τετράδιά σας;»
«Πήγαιναν τα παιδιά μπαλέτο;»
«Πώς ήταν τα μαγαζιά σας;»
   
Οι απαντήσεις του παππού (γραμμένες σε λίστα από τη νηπιαγωγό μετά τη συνέντευξη):
«Τα σπίτια ήταν παλιά και τα έφτιαχναν με πλινθιά»
«Στο σχολείο είχανε μία μεγάλη αυλή. Ο δάσκαλος κρατούσε ένα ξύλο. Όποιος δεν καθότανε καλά με το ξύλο ο δάσκαλος του έδινε μία στη μία παλάμη και μία στη άλλη».
«(Στο σχολείο πήγαινα) …με γαϊδουράκι»
«(Τα παιχνίδια μας ήταν)……μπάλα, τζαμί»
«Έφτιαχναν την μπάλα με τρίχωμα ζώων»
«Είχαμε πολλούς φίλους»
«Δεν πηγαίναμε πολλές βόλτες»
«Δεν είχαμε play-station»
«Πηγαίναμε στο συσσίτιο. Τρώγαμε ψωμί που φτιάχναμε μόνοι μας και τρώγαμε τυρί και φασόλια, φακές»
«Ο κόσμος ήταν φτωχός και δύσκολος»
«Οι δρόμοι δεν είχαν αυτοκίνητα»
«Δεν είχαν παιδικές χαρές»
«Δεν είχαν πολλά ρούχα»
«Η αυλή μας ήταν γεμάτη εμπόδια»
«Στα καρναβάλια ντυνόμασταν μουτζούρηδες»
«Δεν είχαμε τηλεόραση»
«Είχαμε τσάντα, τετράδια, βιβλία»
«Τα παιδιά δεν πήγαιναν μπαλέτο»
«Δεν είχαμε πολλά μαγαζιά μόνο ένα παντοπωλείο»



Η αφήγηση που δημιούργησαν τα παιδιά με αφορμή τη συνέντευξη

«Η ιστορία της μικροπίας»

Μια φορά κι έναν καιρό, δηλαδή όταν ο παππούς και η γιαγιά ήταν μικρά παιδιά υπήρχε ή Μικροπία. Στη Μικροπία τα σπιτάκια ήταν μικρά. Είχε μικρούς δρόμους με χώμα και πέτρες. Δεν είχε καλώδια, δεν είχε ρεύμα. Μπροστά στις πόρτες του σπιτιού υπήρχε λάσπη. Τα τούβλα των σπιτιών ήταν με λάσπη. Στους δρόμους δεν είχαν αυτοκίνητα και φανάρια. Δεν είχαν μαγαζιά, είχαν μόνο ένα για γάλα, ψωμί. Τα παιδάκια της Μικροπίας πήγαιναν σχολείο, το σχολείο τους ήταν μικρό και είχαν τετράδια, τσάντες και βιβλία. Ο δάσκαλος είχε μία βέργα κι όταν δεν κάθονταν τα παιδιά καλά τους έδινε μία στη μία παλάμη και μία στην άλλη. Τα παιδιά της Μικροπίας είχαν κάτι μπάλες που τις έφτιαχναν με τρίχωμα ζώων. Παίζανε με τουβλάκια τζαμί. Δεν είχαν στολές για τα καρναβάλια. Ντύνονταν Μουτζούρηδες, δηλαδή μουντζούρωναν τα μάγουλά τους με κάρβουνο και έβαζαν το πουκάμισό τους ανάποδα. Δεν είχαν τηλεόραση, ραδιόφωνο, τηλέφωνο, κομπιούτερ. Δεν είχαν play-station. Δεν πήγαιναν στο μπαλέτο. Έτρωγαν ψωμί, γάλα, φασόλια. Μερικές φορές δεν είχαν φαγητό στο σπίτι και πήγαιναν να φάνε στο συσσίτιο. Είχαν, όμως, πολλούς φίλους. Αντί για αυτοκίνητα είχαν γαϊδουράκια. Δεν είχαν πάρκα ούτε έπαιζαν σε παιδότοπους, δεν πήγαιναν πολλές βόλτες. Τα παιδιά της Μικροπίας είχαν μεγάλη φαντασία και μεγάλα όνειρα, δηλαδή ονειρεύονταν να έχουν ό,τι έχουν τα σημερινά παιδιά της Μεγαλοπίας. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Δύο τελευταίες παρατηρήσεις:

Όταν αναζητούσαμε όνομα για την ιστορία και τη φανταστική πόλη της εποχής του παππού τα παιδιά αποφάσισαν να την πουν "Μικροπία" επειδή τα σπίτια ήταν μικρά (όπως αναφέρθηκε στη συνέντευξη) σε αντίθεση με τη "Μεγαλοπία" που αναφέρεται στη δική τους εποχή. Αυτός είναι ένας μοναδικός τρόπος με τον οποίο κατάφεραν να εκφράσουν την άποψή τους για την παιδική ηλικία συγκρίνοντας τις δύο εποχές.

Όταν ρωτήθηκαν:
"ποια πιστεύετε ότι ήταν τα όνειρα των παιδιών της Μικροπίας" 
απάντησαν:
"θα ήθελαν να ζήσουν όπως ζούν τα παιδιά της Μεγαλοπίας που έχουν τόσο πολλά, δηλαδή όπως ζούμε εμείς σήμερα"

Στη φράση αυτή αποτυπώνεται όλη η προσπάθεια της μεταπολεμικής γενιάς να προσφέρει όσα μπορεί για να ζήσουν καλύτερα τα παιδιά και τα εγγόνια.

Η γενιά αυτή κατάφερε να αλλάξει τη μοίρα των επόμενων.

Τα σημερινά εγγόνια εκείνων των παππούδων και των γιαγιάδων αναγνωρίζουν αυτή την αλλαγή με το δικό τους τρόπο μέσα από τις πρωτότυπες αφηγήσεις τους. 

   

  


Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

"Η Μεγαλοπία"
Μια φανταστική σύγχρονη πόλη
Συντάκτρια: Φαρδή Κυριακή

Ένα έργο τέχνης προσφέρει πολύτιμα ερεθίσματα, εξάπτει τη φαντασία των παιδιών, δημιουργεί κατάλληλες συνθήκες για να ενεργοποιηθούν, να συγκινηθούν, να δημιουργήσουν δικά τους έργα. 
Η "Μεγαλοπία" είναι μία σύγχρονη πόλη που δημιούργησαν τα παιδιά με τη φαντασία τους μετά από παρατήρηση του έργου 
"Η οδός" του Ρίτσαρντ Γουίτλοκ 
(Έκθεση με θέμα: "Τόποι Μνήμης-Πεδία Οραμάτων"
Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Λιμάνι Θεσσαλονίκης
21-12-2012 έως 10-3-2013) 

                  
Το έργο είναι βιντεοπροβολή με προτζέκτορα πάνω σε τοίχο. Αποτελείται από μία σύνθεση πολλών μεταξύ τους και διαφορετικών κινούμενων εικόνων που δείχνουν κυκλικές και επαναλαμβανόμενες δράσεις (γυναίκες σε διαφορετικά μπαλκόνια να κάνουν διάφορες εργασίες, τα αυτοκίνητα να προχωρούν προς το βάθος χωρίς ωστόσο να αλλάζει η προοπτική, τα απλωμένα ρούχα να ανεμίζουν στον αέρα κ.ά.).
Αυτό το σύγχρονο έργο τέχνης αποτυπώνει οικείες στα παιδιά εικόνες. Η βιντεοπροβολή ενεργοποιεί το ενδιαφέρον τους επειδή δίνει τη δυνατότητα να πειραματιστούν με το φως και τη σκιά, να παρέμβουν εικαστικά στο έργο επικολλώντας πάνω στον τοίχο της προβολής δικές τους ζωγραφιές. 
Επίσης, το έργο δίνει την αφορμή διερεύνησης των αναπαραστάσεων και των εμπειριών των παιδιών για τη ζωή στο αστικό τοπίο. 
Τα παιδιά, λοιπόν, του νηπιαγωγείου που επισκέφτηκαν το χώρο της έκθεσης στην αποθήκη του λιμανιού, παρατήρησαν το έργο του Γουίτλοκ "η οδός" και συμμετείχαν στις εξαιρετικά δημιουργικές και κατάλληλες για την ηλικία τους δραστηριότητες του μουσειοπαιδαγωγικού προγράμματος του κέντρου σύγχρονης τέχνης Θεσσαλονίκης. Οι κυρίες Βανιοτοπούλου Εύη και Παρασκευά Κατερίνα (μουσειοπαιδαγωγοί) οργάνωσαν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα με στόχο την αλληλεπίδραση των παιδιών με το έργο. Έτσι, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία στην κυριολεξία να "μπουν" μέσα στο έργο παίζοντας με τις σκιές τους και με την εικόνα τους. 
Φωτογραφήθηκαν σε παράξενες πόζες, σα να πετάνε, απλώνοντας τα χέρια προς το ουρανό, τεντώνοντας τα χέρια μπροστά, σηκώνοντας στο ένα πόδι κ.α. Επίσης, ζωγράφισαν με μαρκαδόρους δικές τους εικόνες, ζωγράφισαν σύννεφα, τον ήλιο, ιπτάμενα αντικείμενα κ.α. Στη συνέχεια οι φωτογραφίες και οι ζωγραφιές των παιδιών επικολλήθηκαν στον τοίχο της προβολής στο σημείο του έργου που αναπαριστά τον ουρανό. Το αποτέλεσμα ήταν να φαίνονται τα παιδιά σα να πετούν ανάμεσα στις πολυκατοικίες του έργου και στα αντικείμενα που ζωγράφισαν τα ίδια. Με τον τρόπο αυτό είχαν τη μοναδική ευκαιρία να παρέμβουν εικαστικά σε ένα σύγχρονο έργο τέχνης.
Στη συνέχεια όταν επέστρεψαν στο νηπιαγωγείο συμμετείχαν σε δραστηριότητες που εφαρμόστηκαν με αφορμή αυτό το έργο. 
Δημιούργησαν το δικό τους κολάζ σε ομάδες των τεσσάρων ατόμων και έτσι αποτύπωσαν τις ιδέες τους για τη δική τους φανταστική πόλη. Έδωσαν ονόματα στην πόλη τους. Τα ονόματα αυτά ήταν: "Πολλοί άνθρωποι", "Οι Μεγάλοι Δρόμοι", "Η Μεγάλη Πόλη", "Πολυκατιοικία" και "Μεγαλοπία".
Από τις "πόλεις" αυτές διάλεξαν μία για να αφηγηθούν την ιστορία της. Έτσι, δημιουργήθηκε η φανταστική ιστορία της Μεγαλοπίας της σύγχρονης φανταστικής πολιτείας του νηπιαγωγείου:

«Η ιστορία της Μεγαλοπίας»

Μια φορά κι έναν καιρό, δηλαδή στα δικά μας χρόνια, υπήρχε η Μεγαλοπία. Η Μεγαλοπία είναι μία μεγάλη πόλη με πολλούς ανθρώπους. Τα σπίτια της Μεγαλοπίας είναι πάρα πολύ μεγάλα. Είναι σαν πολυκατοικίες. Μέσα στις πολυκατοικίες οι άνθρωποι πλένουν ρούχα, τρώνε, πλένουν τα δόντια τους, μαγειρεύουν, κοιμούνται και δουλεύουν. Στους δρόμους της Μεγαλοπίας προχωράνε τα αμάξια. Υπάρχουν και φανάρια. Τα παιδιά πάνε στο σχολείο. Στη Μεγαλοπία τα μαγαζιά είναι μεγάλα και πουλάνε γλειφιτζούρια. Όταν τα μαγαζιά είναι μακριά οι άνθρωποι πάνε με τα αμάξια. Τα παιδιά της Μεγαλοπίας παίζουν μέσα στο σπίτι αυτοκινητάκια, ζωγραφίζουν, παίζουν τους ήρωες με τα παιχνίδια τους, παίζουν τουβλάκια, διαβάζουν ιστορίες, στα βιβλία τους. Η Μεγαλοπία έχει μεγάλα πάρκα για να παίξουν τα παιδιά. Στα πάρκα τα παιδιά παίζουν τραμπάλες, μπάλα, κάνουν τσουλήθρα, κάνουν κούνια, κάνουν αγώνες με τα ποδήλατα, παίζουν κουτσό, παίζουν κυνηγητό. Τα παιδιά της Μεγαλοπίας έχουν τηλεόραση, ραδιόφωνο, DVD, video, φωτογραφική μηχανή έχουν play station, έχουν ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Για να ταξιδεύουν οι άνθρωποι της Μεγαλοπίας και να πηγαίνουν αλλού έχουν αεροπλάνα, ελικόπτερα, τρένα, μηχανές, πλοία. Τα παιδάκια της Μεγαλοπίας έχουν μεγάλη φαντασία και μεγάλα όνειρα και έχουν τόσο πολύ μεγάλα όνειρα που μπορούν να πετάξουν, να βγουν από τις πολυκατοικίες στον ουρανό και να ζήσουν αυτά καλά κι εμείς καλύτερα.
  
ΑΣ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΠΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΟΥΤΟΠΙΑ.